Na początku 2003 roku Vito Altavilla i Robert Yeggy , wykorzystując swoje różnorodne doświadczenia naukowe, podjęli wspólnie prace, które skupiły się na odzyskiwaniu bitumenów ze złóż piasków roponośnych Utah.

Po starannej analizie procesu gorącej wody Clarka stwierdzono, że proces ten jest tak dopracowany i skuteczny, jak to tylko możliwe, że wysiłki, by ulepszyć tą metodę, byłyby nieefektywne.

Wynalazcy zwrócili zatem swoją uwagę na rozwój zupełnie innego i bardziej niekonwencjonalnego procesu odzysku, który nie tworzył żadnych emulsji oraz nie stosował rozcieńczalników i rozpuszczalników na żadnym etapie procesu ekstrakcji. Rozpoczęli prace badawcze, mające na celu zapobieżenie tworzeniu emulsji i absorbowaniu cząstek stałych, wykorzystując w tym celu proces separacji wysokoobrotowego ścinania (VPC High Shearing Process) z użyciem opracowanego specjalnie do tego celu reagenta (CAC-24).

Wykorzystując różnorodność wiedzy w obszarze chemii, Altavilla i Yeggy przeprowadzi niezliczoną ilość prób laboratoryjnych, wykorzystując do tego różne mieszaniny chemiczne z piaskami roponośnymi z Utah, używając do tego celu wysokoobrotowych rozpraszaczy (disperserów).